Review of Katbite in the Melkweg - written by Julie and Roel - thanks!

Kiwi`s zijn gezond, dat bleek afgelopen vrijdag maar weer. In een uitverkochte zaal van de Melkweg was Katbite uitgenodigd om als support van Dave Dobbyn te komen spelen, en hoe!

We waanden ons even in New Zealand met al het hupserig gesproken Engels om ons heen. Voor een select gezelschap waren er VIP-kaarten beschikbaar gesteld waarmee je de hele avond gratis de meest heerlijke New Zealandse wijntjes kon proeven en supersmakelijke hapjes langs je huig mocht droppen. Dit lieten wij ons natuurlijk geen 2 keer zeggen en zo hebben wij gedurende de avond het ons ook oraal goed laten smaken!

Maar, terug naar de muziek! Om te beginnen moet het voor Kat en Jeroen heel spannend zijn geweest om opeens met z`n tween op te treden, aangezien een paar dagen voor de Melkweg een onverwacht snel einde kwam aan de samenwerking met hun bassist.
Het leek ze niet te deren. Vanaf de eerste schreden op het podium leken zij totaal in hun element. Kat was meteen lekker aan het ouwehoeren tegen het publiek en kwam buitengewoon ontwapenend en steady over. Jeroen moet de volgende dag kramp in z`n kaken hebben gehad van zijn grijns van oor tot oor.

Het eerste nummer begeleidde Kat zichzelf op piano, en Jeroen speelde volledig in dienst van het nummer op shaker en floor, beetje Dresden Dolls-achtig zeg maar...Het is een hele goeie deal dat Kat tegenwoordig in plaats van gitaar steeds meer piano speelt. Dit instrument ligt haar qua stijl beter en draagt de nummers meer. Kat`s teksten zijn een onderschat goed hier in Nederland, haar zelfspot en observaties zijn zeer poetisch en krachtig. Nu was er ook een publiek wat engelstalig was, dus dat werd veel meer opgepikt en gewaardeerd.

Na 3 nummers verruilde Kat haar piano voor gitaar. Het was grappig om te zien dat er meer mensen bestaan die tijdens hun optreden opeens alle plectrums kwijt zijn. Gelukkig was daar een behulpzame roady en hoefden er geen bankpassen of bonuskaarten te sneuvelen. Er werd opeens gerockt en het publiek wat vooraan stond rockte mee en stond lekker te swingen. Ondertussen was organisator Jaap bij ons komen staan en zei dat hij blij was en trots dat na een aantal jaren keihard werken Katbite de eer kreeg die hen toekomt.

Het laatste nummer speelde Kat weer piano en vertelde dat het een liefdeslied was, dit geheel tegen haar principes om liefdesliedjes te spelen. Die mijdt ze het liefst als de pest, maar ja, lente en verliefd en zo, dan kom je er als songwriter niet onderuit. Het lied was ronduit prachtig!

Na Katbite speelde Kat`s jeugdheld Dave Dobbyn met zijn band. De muziek was niet helemaal ons ding, maar desondanks hebben wij erg genoten, vanwege de super-feelgoodfeer die in de zaal hing en van het podium afdroop. Alsof je op een ander z`n feestje bent en zomaar, zonder vragen onderdeel van de familie bent. Nice!