From the V.I.P Seats - Spaceboy, Lucas Batteau and Hugo Remmelt
Om eerlijk te zijn waren we zelf een beetje sceptisch over de songwriteravonden in de zomervakantie, We hadden niet echt de verwachting dat er veel publiek zou komen, maar niets bleek minder waar te zijn. Met een buitentemperatuurtje van een graad of 30 was er vroeg op de avond ook nog weinig volk te bekennen. Toch duurde het niet lang voordat Lokaal Vredebvreuk vol begon te stromen met familie, vrienden, kennissen, maar vooral fans van de 3 acts die vanavond op het programma stonden.
Om een uur of half tien had Matty, als zijn nieuwe pseudoniem Spaceboy, zijn opstelling gereed staan om van start te gaan. Voordat de eerste noot klonk was het al een show op zich. Zichzelf als een koning gezeteld naast een laptop, een effectenbak, met echo, veeeeeel echo-o-o-o om zijn stem een extra spacedimensie te geven en een spaanse gitaar met een knalroze, pluizige riem. Neem daarbij het voorkomen van deze alleskunner en je hebt een reclamebord wat binnen mum van tijd iedere aanwezige bezoeker pal voor het podium wist te krijgen. Onder het motto: "niks soundcheck, gaan met die banaan" wist hij een show neer te zetten wat tot ieders verbazing leidde. Een unieke mix van spacey effecten, gitaarspel en rauwe zang maakte alle verwachtingen waar. Of het typische singer-songwritermuziek is valt te betwisten, maar een kunstuiting in audio is het zeker weten.
Om de klap, die sommigen uit het publiek hadden opgelopen, voorzichtig te doen wegebben, werd na het optreden van Spaceboy binnen mum van tijd de set van Lucas Batteau aangesneden. Voor het contrast in de avond kon het niet beter. Lucas is een zelfverzekerde getalenteerde songwriter die weet wat hij doet op het podium. Een zuivere stem gecombineerd met een krachtige speelwijze op zijn gitaar zorgde ervoor dat hetzelfde publiek dat daarnet zo gefocust luisterde naar Spaceboy, wederom geboeid luisterde naar een totaal andere artiest die een totaal andere muziek speelde. De aandacht verslapte dan ook geen moment gedurende zijn set, die vol zat met teksten van niveau.
Net voordat Hugo Remmelt wilde beginnen met zijn set, bood een, waarschijnlijk bekende van 1 van de artiesten, toeschouwer aan om zijn bijdrage te mogen leveren aan de avond. De gitaar van Matty werd geleend en gemengd met zijn eigen rauwe stem. een kippevelmoment ontstond wanneer hij uit volle borst met volle emotie begon te zingen. Zijn naam schreef hij op een viltje, zodat we hier, in dit verslag de naam Shane Hukquin Naylor kunnen noemen, naast het feit dat we zijn naam als een waarschuwing moeten opslaan, waar deze man muziek maakt, zal je geraakt worden door de emotie die hij ermee overbrengt. Iemand die ik zeker nog een keer wil uitnodigen, zodat hij een volle set van dit kaliber met ons kan delen.
een kleine vijf minuten later werd het tijd voor de laatste act van de avond. Kat had beloofd Hugo aan te kondigen, maar dit duurde hem blijkbaar te lang. Al snel plantte Hugo Remmelt een performance neer die mij er even aan herinnerde waarom hij, samen met Thijs Muus en Femke Japing (die er vanavond UITERAARD bij was), zoveel succes geboekt heeft de afgelopen jaren. Een stem om van te smullen en gitaarspel waar ik te weinig oren voor heb om het volop te beleven vormde de combinatie die een groot aantal nummers van hem zelf, met daartussen Remmelt,Muus en Femke-nummers, op een indrukwekkende manier aan het publiek gebracht werd. Gasten die uit Utrecht kwamen stonden al bij de trap om te vertrekken, maar zijn allemaal toch nog even teruggelopen om een deel van Hugo's set mee te maken. Een enkele keer, om het speciaal te houden, droeg Femke een steentje bij, om de nummers van het trio completer te maken. Waar Thijs Muus gemist werd, wist Hugo met humor de lege vlakken op te vullen. Zo werden teksten a-la minute aangepast in "Thijs waar ben je nou", Thijs waar blijf je, en meer ingevuld. Dit tot genoegen van het publiek, die allemaal met volle aandacht aan het luisteren waren.
Al met al was het een avond die alle verwachtingen overtrof. Een avond waarvan we dachten dat er niemand zou komen werd een avond die tot de rand vol zat met gezellig publiek, mooie muziek en een vriendschappelijke sfeer. Zo hoort het! Dat wil overigens niet zeggen dat we volgende week wat minder hoeven te doen. In de programmering is aardig geschoven, toch staat vast dat volgende week Phillipa Joy en Simon Scandenelli ons komen vermaken. Wie de derde wordt, houden we nog even spannend. Tot dan!
Jaap
Om een uur of half tien had Matty, als zijn nieuwe pseudoniem Spaceboy, zijn opstelling gereed staan om van start te gaan. Voordat de eerste noot klonk was het al een show op zich. Zichzelf als een koning gezeteld naast een laptop, een effectenbak, met echo, veeeeeel echo-o-o-o om zijn stem een extra spacedimensie te geven en een spaanse gitaar met een knalroze, pluizige riem. Neem daarbij het voorkomen van deze alleskunner en je hebt een reclamebord wat binnen mum van tijd iedere aanwezige bezoeker pal voor het podium wist te krijgen. Onder het motto: "niks soundcheck, gaan met die banaan" wist hij een show neer te zetten wat tot ieders verbazing leidde. Een unieke mix van spacey effecten, gitaarspel en rauwe zang maakte alle verwachtingen waar. Of het typische singer-songwritermuziek is valt te betwisten, maar een kunstuiting in audio is het zeker weten.
Om de klap, die sommigen uit het publiek hadden opgelopen, voorzichtig te doen wegebben, werd na het optreden van Spaceboy binnen mum van tijd de set van Lucas Batteau aangesneden. Voor het contrast in de avond kon het niet beter. Lucas is een zelfverzekerde getalenteerde songwriter die weet wat hij doet op het podium. Een zuivere stem gecombineerd met een krachtige speelwijze op zijn gitaar zorgde ervoor dat hetzelfde publiek dat daarnet zo gefocust luisterde naar Spaceboy, wederom geboeid luisterde naar een totaal andere artiest die een totaal andere muziek speelde. De aandacht verslapte dan ook geen moment gedurende zijn set, die vol zat met teksten van niveau.
Net voordat Hugo Remmelt wilde beginnen met zijn set, bood een, waarschijnlijk bekende van 1 van de artiesten, toeschouwer aan om zijn bijdrage te mogen leveren aan de avond. De gitaar van Matty werd geleend en gemengd met zijn eigen rauwe stem. een kippevelmoment ontstond wanneer hij uit volle borst met volle emotie begon te zingen. Zijn naam schreef hij op een viltje, zodat we hier, in dit verslag de naam Shane Hukquin Naylor kunnen noemen, naast het feit dat we zijn naam als een waarschuwing moeten opslaan, waar deze man muziek maakt, zal je geraakt worden door de emotie die hij ermee overbrengt. Iemand die ik zeker nog een keer wil uitnodigen, zodat hij een volle set van dit kaliber met ons kan delen.
een kleine vijf minuten later werd het tijd voor de laatste act van de avond. Kat had beloofd Hugo aan te kondigen, maar dit duurde hem blijkbaar te lang. Al snel plantte Hugo Remmelt een performance neer die mij er even aan herinnerde waarom hij, samen met Thijs Muus en Femke Japing (die er vanavond UITERAARD bij was), zoveel succes geboekt heeft de afgelopen jaren. Een stem om van te smullen en gitaarspel waar ik te weinig oren voor heb om het volop te beleven vormde de combinatie die een groot aantal nummers van hem zelf, met daartussen Remmelt,Muus en Femke-nummers, op een indrukwekkende manier aan het publiek gebracht werd. Gasten die uit Utrecht kwamen stonden al bij de trap om te vertrekken, maar zijn allemaal toch nog even teruggelopen om een deel van Hugo's set mee te maken. Een enkele keer, om het speciaal te houden, droeg Femke een steentje bij, om de nummers van het trio completer te maken. Waar Thijs Muus gemist werd, wist Hugo met humor de lege vlakken op te vullen. Zo werden teksten a-la minute aangepast in "Thijs waar ben je nou", Thijs waar blijf je, en meer ingevuld. Dit tot genoegen van het publiek, die allemaal met volle aandacht aan het luisteren waren.
Al met al was het een avond die alle verwachtingen overtrof. Een avond waarvan we dachten dat er niemand zou komen werd een avond die tot de rand vol zat met gezellig publiek, mooie muziek en een vriendschappelijke sfeer. Zo hoort het! Dat wil overigens niet zeggen dat we volgende week wat minder hoeven te doen. In de programmering is aardig geschoven, toch staat vast dat volgende week Phillipa Joy en Simon Scandenelli ons komen vermaken. Wie de derde wordt, houden we nog even spannend. Tot dan!
Jaap
posted by dhsg at 9:10 PM
<< Home