Kaderock - Review by Jaap

Een zonnige dag, een stuk of 7 plekken waar je met rode muntjes drank kon krijgen, 3 podia, pak-em-beet 100 muzikanten en honderd keer zoveel bezoekers. Dat moet wel een ideale formule zijn voor een geslaagd feestje. En dat was het zeker. Ik zal je uitleggen waarom. Normaal gesproken beperken recensies zich tot het optreden van de artiesten, dus ik zal het in dit geval een soort van logboek noem ideale-aangewezen-als-stagemanager heb meegnten en honderd keer en. Ik wil je bepaalde zaken die ik op mijn eerste proefdag azoveel bezoekers. Dat moet wel eenemaakt bepaald niet onthouden.

Omdat we zeker wilden zijn dat we niets vergeten hadden, en in het geval het zich toch voor zou doen dat we wat zouden missen, zijn we rond de klok van 1 vertrokken van Kat haar huis. Omdat Kat nog geen 10 minuten fietsen van Kaderock vandaan woont, hadden we de bus al met drie kwartier op het festivalterrein staan. We hadden waarschijnlijk alle gear beter onder de arm kunnen nemen en 5 keer heen en weer gelopen, maarja. Eenmaal aangekomen bleek er geen aparte backstage te zijn voor ons podium, de haagwonen tent. Daarom maar de bus direct achter het podium neergezet en omgetoverd tot tijdelijke opslag. Gelukkig kregen we al wel snel een grote oefenruimte toegewezen waar we alle andere ellende kwijt konden. Ondertussen hadden we mooi even de tijd om ons volgende festival te promoten, wat op 16 juni in het HPC plaats vind. Daarom maar even een zwik flyers uitgedeeld. Ware het niet dat we toch wat vergeten waren, ik de bus net op zo'n mooie plek had staan, ook nog eens vol met spullen. Daarom heb ik de tram maar gepakt. Toen ik eindelijk met de makeup spiegel en nog wat andere prullen terug was, was het al bijna half vijf, dus moest Eon, de band van singer-songwriter phinx al het podium op.

Slechts één probleempje hadden ze over het hoofd gezien. Omdat de presentratrice van de tent haar enkel gebroken heeft was ze er niet, bovendien was er door ziekte geen stagemanager beschikbaar voor het podium in de tent. Na een heleboel stress en nog meer haren verloren te hebben, stond er om vijf uur toch nog een backline. De jongens van Eon konden eindelijk gaan doen waar ze zo ontzettend goed in zijn: Spelen! Al snel liep het publiek van de rest van het terrein richting de tent en na twee nummers stond er al een paar honderd man publiek te kijken naar hun optreden. Eon speelde een lekkere set, die goed lag bij het publiek. mensen klapten mee op de maat, dus de interactie was er. Naar eigen zeggen vonden ze het ook een stuk lekkerder gaan dan het optreden wat ze vorige week in de Melkweg in Amsterdam neergezet hadden. Toch kan niet alles goed gaan bij een optreden, is het niet op het podium, dan speelt de duvel wel met je zodra je er af bent. Leine was nog niet begonnen met spelen, of phinx stond alweer met z'n handen in zijn haar (welk haar?), omdat zijn auto niet wilde starten. Bovendien hadden ze later vandaag nog een optreden, in Nederland Drie in Wateringen.



Zoals gezegd, begon, na een korte ombouwtijd, Leine met haar set. Breekbare liedjes gespeeld door een ongelofelijk lief meisje op het podium. Ze kreeg zonder al te veel moeite te doen, de mensen lekker dicht bij het podium om naar haar te luisteren. Ware het niet, dat er ondertussen op het hoofdpodium een rockabilly band stond te knallen. Dat krijg je dus als je planning een half uur achterloopt... Gezellig was het zeker. Leine betrok het publiek ook goed bij haar set en wist met haar fantastische muzikale kwaliteiten het publiek vast te houden. Geen slechte prestatie voor iemand die diezelfde avond nog het voorprogramma van Charlie Dee in Leiden moest verzorgen.








Na haar set was het de beurt aan Stanislaw Tremor. Stanislaw is een dichter met muziek, of muziek met gedichten, hoe je het wil zien. Na een paar kleine probleempjes, zoals een gitaar die geen geluid gaf en een laptop die het verkeerde nummer startte, puur voor de percussie neergezet, iets wat ook zeker niet minder interessant is als een percussionist. Stanislaw had een aantal zeer sterke gedichten uitgekozen, waar veel mensen delen van zichzelf in herkenden, dat bleek ook wel uit de brede variatie van complimentjes die ze na afloop kregen van het publiek. Het lekkere voordeel van een eigen programma samenstellen is dat je jezelf ook kan laten verrassen. Je denkt dat je iemand kent en weet wat hij ongeveer doet, en dan is het toch compleet anders dan wat je verwacht had. Heel erg gaaf om mee te maken. Ik weet zeker dat iedereen die daar zat hetzelfde gevoel had na afloop van hun optreden.







Na stanislaw was het ondertussen over half zeven. Hoogste tijd voor een optreden van Tino. Tino is een singer-songwriter, maar ook beeldend kunstenaar tegelijk. Zo weet hij altijd wat multidisciplinairs aan zijn optreden toe te voegen. Dankzij zijn gastmuzikant had Tino het overigens bijna voor elkaar dat zijn optreden niet doorging. Een brutale woordenwisseling aan de hand van een vriendelijk verzoek van de stagemanager is niet verstandig, zeker niet wanneer deze pal naast de geluidsman stond. Het lag absoluut niet aan Tino, want die speelde vervolgens de set van zijn leven. Hij liet ons aardig wat nummers horen van zijn nieuwe cd, die hij net een paar weken terug bij Matty, van Langweiligkeit (records) uitgebracht had. Tino had voornamelijk de aandacht gekregen van veel leden van het songwritersguild die bij onze vijf optredens aanwezig waren.





Iemand moet de laatste zijn, en na een hoop gissen en overleggen met de organisatie hebben we toch besloten om, ook al liepen we bijna een uur achter, toch ons programma helemaal af te maken. Ook was dat omdat de navolgende act nog steeds niet aanwezig was toen Katbite, met onze eigen Kat, al begonnen was. Voordat ze uiteindelijk kon beginnen hadden we ook een paar kleine issues. Door de stress kregen we de achterklep van de bus niet meer los, waarschijnlijk had iemand geprobeerd er spullen uit te jatten en is het slot daardoor geforceerd, maar na alle moeite om de piano door het gat boven de achterbank naar voren te halen, kwamen we er achter dat Kat haar adapter van de piano vergeten was. Gelukkig was Tom Spaapen, die voor de verandering eens niet voor Katbite, maar voor Vanself speelde, net met piano en al gearriveerd en konden we de piano voor een gitaarversterker ruilen, die was een van zijn bandleden vergeten was. Kat speelde eerst een paar nummers op de piano, terwijl alleen Jeroen haar begeleidde op zijn cajon. Lekker was het wel dat na tien minuten spelen de andere act, die op het hoofdpodium stond, klaar was, waardoor het meerendeel van de mensen toch even kwam kijken naar wat Kat te bieden had. Ondertussen betrok Kat ook Dominic bij haar optreden en schakelde ze over van de piano naar de gitaar. Iets wat op zeker aandacht trok van mensen, het volume ging beduidend omhoog en het optreden aan de andere kant van het terrein was nu afgelopen, wat nog meer mensen langs liet lopen en stil liet staan. Kat werd hier ook duidelijk extra opgewonden van, wat er toe leidde dat ze voor de tweede keer in haar leven tijdens een optreden een snaar brak. Iets wat ze overigens ook nog eens heel professioneel oploste, door in een klap op een andere speelwijze over te springen. De meeste mensen hadden pas door dat haar snaar gebroken was, toen ze het met een luid godverdomme na afloop van het nummer kenbaar maakte. Dat is nou typisch Kat op haar best!

Met het einde van het optreden van Katbite, kwam voor ons ook een einde aan onze bijdrage aan Kaderock 2007, een, in onze ogen zeer geslaagde editie, iets wat we zeker nog een keer over gaan doen. Wie weet claimen we dan wel een heel podium gedurende de hele dag, wie zal het zeggen? Toch heb ik nog een heleboel mensen niet gezien die ik er op zeker wel verwacht had, kunnen jullie via www.katbitemusic.com/forum nog even laten weten wat jullie excuus is?

Groetjes,

Jaap