Katbite in Lokaal Vredebreuk

www.katbitemusic.com

1 year anniversary of DHSG in Lokaal Vredebreuk

Aankomende zondag vieren we het heugelijke feit dat we reeds 1 jaar aan de gang zijn met Lokaal Vredebreuk als hoofdlocatie voor onze activiteiten. Om dat te vieren, hebben we stilletjes een extra uitgebreide programmering samengesteld voor jullie, onze bezoekers. Het neusje van de zalm op het gebied van singer-songwritend Nederland. Om jullie alvast een beetje op te warmen en kennis te laten maken, voor zover jullie deze legendes nog niet door-en-door kennen. Zorg dat je er bij bent, want dit gaat een avond worden om nooit te vergeten! Vergeet vooral geen cadeautjes mee te nemen, dan zorgen wij voor een traktatie!

Ming's Pretty Heroes

Ai Ming Oei, geboren in Nederland op 31 maart 1985, is de zangeres en tekstschrijver van de band Ming's Pretty Heroes. Haar teksten komen samen door inspiratie uit haar eigen leven. Ze kneedt ze samen tot liedjes achter haar piano. In het inleidende jaar van haar studie aan de popacademie (conservatorium, Rotterdam), schrijft ze haar eerste nummer. Hierna volgden al haar studies gerelateerd aan haar nummers, songwriting, performance, ontwikkeling, ideale bandsamenstelling etcetera. In haar zoektocht naar de ideale band, heeft ze een groot aantal acoustische optredens gedaan samen met haar gitarist. Allemaal in intieme setting. Hierdoor was het een must om mensen aan het luisteren te krijgen tijdens haar optredens. In september 2006 was de hele band in haar ogen compleet, om vervolgens in april 2007 was haar eerste EP "Cut off from Gravity" helemaal af. de Pretty Heroes gaan voor kippevel en tranen. Succes met luisteren!





D.O.M. is de poeziepopgroep rond de Haagse stadsdichter
Harry Zevenbergen en bestaat verder uit Luther Zevenbergen (mandoline, gitaar, dulcimer, beats/samples) en Timo de la Mar (gitaar, trekzak, melodica). D.O.M. maakt gesproken popliedjes met meerstemmige achtergrondzang, de muziek is een mix van pop, folk en electro. D.O.M. trad eerder op bij grote literaire festivals, op popfestivals.





Katbite
Mijn reputatie gaat me voor, hoe omschrijf ik mijzelf op mijn eigen website? Klinkt dit niet heeeeel bekend in de ooren van veel mede-muzikanten? Jawel, het typische writers-block valt met een harde klap op mijn hoofd zodra ik een biografie begin te schrijven. Daarom zal ik het lekker kort houden. Ik ben geweldig, en je krijgt gruwelijk spijt als je ook maar één seconde van mijn wereldshow mist. Stampen met de kisten aan, schaafwonden op je knieën, maar op hetzelfde moment ook nog eens superschattig. Samen met mijn beruchte maatje op het trommelstel, die met al die zooi helemaal vanuit Piershil (ja dat ligt achterin de Hoekse Waard, daar helemaal) helemaal naar Den Haag komt om die oorstrelende knallen uit te delen. (Een korte, wellicht overbodige, waarschuwing voor alle poesjes die achter mijn drummer aan zitten: Je mag hem lenen, maar hij is en blijft van mij!) Dan rest alleen nog het antwoord op de vraag der vragen, geen vraag die zovaak is gesteld als deze: Waarom ben je in godsnaam in Nederland, en niet in Nieuw Zeeland? Ha, dat zou je wel willen weten hè?

White Sands
Door de mix van invloeden als Nick Drake of Steve Earle in intieme en introverte liedjes, maakt White Sands wat ze zijn. Een soloproject van een Franse singer-songwriter en Templo Diez frontman Pascal Hallibert. Op het podium wordt White Sands een veelzijdige outfit, variërend van solo tot een voltallige performance van een band, met leden van verschillende Nederlandse bands (Templo Diez, Conni Jez, The Ramen etc.) In 2005 speelde White Sands verschillende malen in Toronto (NXNE Festival), New York (Arlene’s Grocery) and Philadelphia (Manhattan Roon) tussen meerdere andere bands. In Oktober verschenen zij tevens op het Crossing Border Festival. Hun promo, genaamd “Alma”, die ze overigens in één dag opgenomen hebben, biedt een goede introductie naar een songwriterachtige benadering geïnspireerd door schrijvers als Bukowski en Coupland, maar ook door filmregisseurs als Jamusch en Van Zandt. De promo geeft een echt gevoel van een verhaal dat verteld wordt met een filmachtige trance eromheen. Alhoewel de nummers heel divers zijn, lijken alle nummers een minimalistisch pad te kiezen, wat de weg opent naar emotie en gevoeligheid in hun verhalen over vervlogen hoop, en benarde, hopeloze situaties.

Paris Hilton - Stars are Blind, covered by Martijn and Katbite

Kaderock - Review by Jaap

Een zonnige dag, een stuk of 7 plekken waar je met rode muntjes drank kon krijgen, 3 podia, pak-em-beet 100 muzikanten en honderd keer zoveel bezoekers. Dat moet wel een ideale formule zijn voor een geslaagd feestje. En dat was het zeker. Ik zal je uitleggen waarom. Normaal gesproken beperken recensies zich tot het optreden van de artiesten, dus ik zal het in dit geval een soort van logboek noem ideale-aangewezen-als-stagemanager heb meegnten en honderd keer en. Ik wil je bepaalde zaken die ik op mijn eerste proefdag azoveel bezoekers. Dat moet wel eenemaakt bepaald niet onthouden.

Omdat we zeker wilden zijn dat we niets vergeten hadden, en in het geval het zich toch voor zou doen dat we wat zouden missen, zijn we rond de klok van 1 vertrokken van Kat haar huis. Omdat Kat nog geen 10 minuten fietsen van Kaderock vandaan woont, hadden we de bus al met drie kwartier op het festivalterrein staan. We hadden waarschijnlijk alle gear beter onder de arm kunnen nemen en 5 keer heen en weer gelopen, maarja. Eenmaal aangekomen bleek er geen aparte backstage te zijn voor ons podium, de haagwonen tent. Daarom maar de bus direct achter het podium neergezet en omgetoverd tot tijdelijke opslag. Gelukkig kregen we al wel snel een grote oefenruimte toegewezen waar we alle andere ellende kwijt konden. Ondertussen hadden we mooi even de tijd om ons volgende festival te promoten, wat op 16 juni in het HPC plaats vind. Daarom maar even een zwik flyers uitgedeeld. Ware het niet dat we toch wat vergeten waren, ik de bus net op zo'n mooie plek had staan, ook nog eens vol met spullen. Daarom heb ik de tram maar gepakt. Toen ik eindelijk met de makeup spiegel en nog wat andere prullen terug was, was het al bijna half vijf, dus moest Eon, de band van singer-songwriter phinx al het podium op.

Slechts één probleempje hadden ze over het hoofd gezien. Omdat de presentratrice van de tent haar enkel gebroken heeft was ze er niet, bovendien was er door ziekte geen stagemanager beschikbaar voor het podium in de tent. Na een heleboel stress en nog meer haren verloren te hebben, stond er om vijf uur toch nog een backline. De jongens van Eon konden eindelijk gaan doen waar ze zo ontzettend goed in zijn: Spelen! Al snel liep het publiek van de rest van het terrein richting de tent en na twee nummers stond er al een paar honderd man publiek te kijken naar hun optreden. Eon speelde een lekkere set, die goed lag bij het publiek. mensen klapten mee op de maat, dus de interactie was er. Naar eigen zeggen vonden ze het ook een stuk lekkerder gaan dan het optreden wat ze vorige week in de Melkweg in Amsterdam neergezet hadden. Toch kan niet alles goed gaan bij een optreden, is het niet op het podium, dan speelt de duvel wel met je zodra je er af bent. Leine was nog niet begonnen met spelen, of phinx stond alweer met z'n handen in zijn haar (welk haar?), omdat zijn auto niet wilde starten. Bovendien hadden ze later vandaag nog een optreden, in Nederland Drie in Wateringen.



Zoals gezegd, begon, na een korte ombouwtijd, Leine met haar set. Breekbare liedjes gespeeld door een ongelofelijk lief meisje op het podium. Ze kreeg zonder al te veel moeite te doen, de mensen lekker dicht bij het podium om naar haar te luisteren. Ware het niet, dat er ondertussen op het hoofdpodium een rockabilly band stond te knallen. Dat krijg je dus als je planning een half uur achterloopt... Gezellig was het zeker. Leine betrok het publiek ook goed bij haar set en wist met haar fantastische muzikale kwaliteiten het publiek vast te houden. Geen slechte prestatie voor iemand die diezelfde avond nog het voorprogramma van Charlie Dee in Leiden moest verzorgen.








Na haar set was het de beurt aan Stanislaw Tremor. Stanislaw is een dichter met muziek, of muziek met gedichten, hoe je het wil zien. Na een paar kleine probleempjes, zoals een gitaar die geen geluid gaf en een laptop die het verkeerde nummer startte, puur voor de percussie neergezet, iets wat ook zeker niet minder interessant is als een percussionist. Stanislaw had een aantal zeer sterke gedichten uitgekozen, waar veel mensen delen van zichzelf in herkenden, dat bleek ook wel uit de brede variatie van complimentjes die ze na afloop kregen van het publiek. Het lekkere voordeel van een eigen programma samenstellen is dat je jezelf ook kan laten verrassen. Je denkt dat je iemand kent en weet wat hij ongeveer doet, en dan is het toch compleet anders dan wat je verwacht had. Heel erg gaaf om mee te maken. Ik weet zeker dat iedereen die daar zat hetzelfde gevoel had na afloop van hun optreden.







Na stanislaw was het ondertussen over half zeven. Hoogste tijd voor een optreden van Tino. Tino is een singer-songwriter, maar ook beeldend kunstenaar tegelijk. Zo weet hij altijd wat multidisciplinairs aan zijn optreden toe te voegen. Dankzij zijn gastmuzikant had Tino het overigens bijna voor elkaar dat zijn optreden niet doorging. Een brutale woordenwisseling aan de hand van een vriendelijk verzoek van de stagemanager is niet verstandig, zeker niet wanneer deze pal naast de geluidsman stond. Het lag absoluut niet aan Tino, want die speelde vervolgens de set van zijn leven. Hij liet ons aardig wat nummers horen van zijn nieuwe cd, die hij net een paar weken terug bij Matty, van Langweiligkeit (records) uitgebracht had. Tino had voornamelijk de aandacht gekregen van veel leden van het songwritersguild die bij onze vijf optredens aanwezig waren.





Iemand moet de laatste zijn, en na een hoop gissen en overleggen met de organisatie hebben we toch besloten om, ook al liepen we bijna een uur achter, toch ons programma helemaal af te maken. Ook was dat omdat de navolgende act nog steeds niet aanwezig was toen Katbite, met onze eigen Kat, al begonnen was. Voordat ze uiteindelijk kon beginnen hadden we ook een paar kleine issues. Door de stress kregen we de achterklep van de bus niet meer los, waarschijnlijk had iemand geprobeerd er spullen uit te jatten en is het slot daardoor geforceerd, maar na alle moeite om de piano door het gat boven de achterbank naar voren te halen, kwamen we er achter dat Kat haar adapter van de piano vergeten was. Gelukkig was Tom Spaapen, die voor de verandering eens niet voor Katbite, maar voor Vanself speelde, net met piano en al gearriveerd en konden we de piano voor een gitaarversterker ruilen, die was een van zijn bandleden vergeten was. Kat speelde eerst een paar nummers op de piano, terwijl alleen Jeroen haar begeleidde op zijn cajon. Lekker was het wel dat na tien minuten spelen de andere act, die op het hoofdpodium stond, klaar was, waardoor het meerendeel van de mensen toch even kwam kijken naar wat Kat te bieden had. Ondertussen betrok Kat ook Dominic bij haar optreden en schakelde ze over van de piano naar de gitaar. Iets wat op zeker aandacht trok van mensen, het volume ging beduidend omhoog en het optreden aan de andere kant van het terrein was nu afgelopen, wat nog meer mensen langs liet lopen en stil liet staan. Kat werd hier ook duidelijk extra opgewonden van, wat er toe leidde dat ze voor de tweede keer in haar leven tijdens een optreden een snaar brak. Iets wat ze overigens ook nog eens heel professioneel oploste, door in een klap op een andere speelwijze over te springen. De meeste mensen hadden pas door dat haar snaar gebroken was, toen ze het met een luid godverdomme na afloop van het nummer kenbaar maakte. Dat is nou typisch Kat op haar best!

Met het einde van het optreden van Katbite, kwam voor ons ook een einde aan onze bijdrage aan Kaderock 2007, een, in onze ogen zeer geslaagde editie, iets wat we zeker nog een keer over gaan doen. Wie weet claimen we dan wel een heel podium gedurende de hele dag, wie zal het zeggen? Toch heb ik nog een heleboel mensen niet gezien die ik er op zeker wel verwacht had, kunnen jullie via www.katbitemusic.com/forum nog even laten weten wat jullie excuus is?

Groetjes,

Jaap

Kaderock!

Nearly there! Just a reminder of the line-up... this Saturday, Musicon, Den Haag

16.30 EON
17.00 Leine
17.30 Stanislaw Tremor
18.00 Tino
18.30 Katbite

dont miss it......

Kaderock Lineup

We have been given the illustrious task of filling two and a half hours at Kaderock with the best szingersongwriters we can muster. There will be a seperate tent with a full PA to give us a fair chance volume-wise with the main stage, but we have put some louder things on when there is music on the main stage.. So here is the lineup:

EON: Singersongwriter extrodinaire Phinx and guitarist Evert Zeevalking present powerful Indiepop. These guys are pros so expect an adreneline charged punch to the face with awesome songs and who knows maybe these guys can get lazy Den Haag up and dancing. Eon puts on a great show and has songs that deliver

Leine: Leine plays beautiful, delicate songs with hints of jazz and bossanova. On her album "Songs at the Dinner Table" you can hear a genuine love for music, and she plays with her heart. Her compositions express a pure naive way of looking at the world, and her performances are very touching.

Stanislaw: This duo kicked up a storm in Lokaal Vredebreuk and we couldnt wait to show them to a bigger audience. Oscar Langerak is a multi-talented young musician who has created soundscapes for mad-cap poet Stanislaw to recite, no, exclaim, no, proclaim, his raw, gutsy poetry over. This time they are bringing a band with them, so who knows what will happen. Den Haag loves you back, guys!

Tino van Leeuwen: Tino has had a long musical past in Den Haag. From his crazy escapades in his Time Machine, numerous albums, videos, but also poetry and artwork, he has been spreading his art over the city since 1997. With a new album under his belt be prepared for the next phase...

Katbite: Fresh from a sucessful stint in the GPZH, Kat is double armed with guitar and piano and a whole bunch of new songs. Katbite has turned a musical corner, delving into experimental percussion and a fresh approach. The bite is definatly still there, but with an even broader range of musical styles, those who complained that this band couldnt be put in a box are about to get even more frustrated