1 year anniversary of DHSG in Lokaal Vredebreuk

Aankomende zondag vieren we het heugelijke feit dat we reeds 1 jaar aan de gang zijn met Lokaal Vredebreuk als hoofdlocatie voor onze activiteiten. Om dat te vieren, hebben we stilletjes een extra uitgebreide programmering samengesteld voor jullie, onze bezoekers. Het neusje van de zalm op het gebied van singer-songwritend Nederland. Om jullie alvast een beetje op te warmen en kennis te laten maken, voor zover jullie deze legendes nog niet door-en-door kennen. Zorg dat je er bij bent, want dit gaat een avond worden om nooit te vergeten! Vergeet vooral geen cadeautjes mee te nemen, dan zorgen wij voor een traktatie!

Ming's Pretty Heroes

Ai Ming Oei, geboren in Nederland op 31 maart 1985, is de zangeres en tekstschrijver van de band Ming's Pretty Heroes. Haar teksten komen samen door inspiratie uit haar eigen leven. Ze kneedt ze samen tot liedjes achter haar piano. In het inleidende jaar van haar studie aan de popacademie (conservatorium, Rotterdam), schrijft ze haar eerste nummer. Hierna volgden al haar studies gerelateerd aan haar nummers, songwriting, performance, ontwikkeling, ideale bandsamenstelling etcetera. In haar zoektocht naar de ideale band, heeft ze een groot aantal acoustische optredens gedaan samen met haar gitarist. Allemaal in intieme setting. Hierdoor was het een must om mensen aan het luisteren te krijgen tijdens haar optredens. In september 2006 was de hele band in haar ogen compleet, om vervolgens in april 2007 was haar eerste EP "Cut off from Gravity" helemaal af. de Pretty Heroes gaan voor kippevel en tranen. Succes met luisteren!





D.O.M. is de poeziepopgroep rond de Haagse stadsdichter
Harry Zevenbergen en bestaat verder uit Luther Zevenbergen (mandoline, gitaar, dulcimer, beats/samples) en Timo de la Mar (gitaar, trekzak, melodica). D.O.M. maakt gesproken popliedjes met meerstemmige achtergrondzang, de muziek is een mix van pop, folk en electro. D.O.M. trad eerder op bij grote literaire festivals, op popfestivals.





Katbite
Mijn reputatie gaat me voor, hoe omschrijf ik mijzelf op mijn eigen website? Klinkt dit niet heeeeel bekend in de ooren van veel mede-muzikanten? Jawel, het typische writers-block valt met een harde klap op mijn hoofd zodra ik een biografie begin te schrijven. Daarom zal ik het lekker kort houden. Ik ben geweldig, en je krijgt gruwelijk spijt als je ook maar één seconde van mijn wereldshow mist. Stampen met de kisten aan, schaafwonden op je knieën, maar op hetzelfde moment ook nog eens superschattig. Samen met mijn beruchte maatje op het trommelstel, die met al die zooi helemaal vanuit Piershil (ja dat ligt achterin de Hoekse Waard, daar helemaal) helemaal naar Den Haag komt om die oorstrelende knallen uit te delen. (Een korte, wellicht overbodige, waarschuwing voor alle poesjes die achter mijn drummer aan zitten: Je mag hem lenen, maar hij is en blijft van mij!) Dan rest alleen nog het antwoord op de vraag der vragen, geen vraag die zovaak is gesteld als deze: Waarom ben je in godsnaam in Nederland, en niet in Nieuw Zeeland? Ha, dat zou je wel willen weten hè?

White Sands
Door de mix van invloeden als Nick Drake of Steve Earle in intieme en introverte liedjes, maakt White Sands wat ze zijn. Een soloproject van een Franse singer-songwriter en Templo Diez frontman Pascal Hallibert. Op het podium wordt White Sands een veelzijdige outfit, variërend van solo tot een voltallige performance van een band, met leden van verschillende Nederlandse bands (Templo Diez, Conni Jez, The Ramen etc.) In 2005 speelde White Sands verschillende malen in Toronto (NXNE Festival), New York (Arlene’s Grocery) and Philadelphia (Manhattan Roon) tussen meerdere andere bands. In Oktober verschenen zij tevens op het Crossing Border Festival. Hun promo, genaamd “Alma”, die ze overigens in één dag opgenomen hebben, biedt een goede introductie naar een songwriterachtige benadering geïnspireerd door schrijvers als Bukowski en Coupland, maar ook door filmregisseurs als Jamusch en Van Zandt. De promo geeft een echt gevoel van een verhaal dat verteld wordt met een filmachtige trance eromheen. Alhoewel de nummers heel divers zijn, lijken alle nummers een minimalistisch pad te kiezen, wat de weg opent naar emotie en gevoeligheid in hun verhalen over vervlogen hoop, en benarde, hopeloze situaties.