Sunday 30 September 2007 in Lokaal Vredebreuk

Melle de Boer (Delft, 1972) beeldend kunstenaar singer-songwriter groeit op met muziek van Amerikaanse singer-songwriters. Hij studeert in 1995 af aan de Willem de Kooning Academie te Rotterdam. Naast zijn werk als beeldend kunstenaar vormt hij in de nazomer van 2002 de band Smutfish. De teksten van Melle verbeelden zonder pathos de cruciale menselijke ervaringen, handelen over hulpeloosheid en onbegrip. De Volkskrant schrijft over ‘juweeltjes, rustend op een bedje van mooi verwoord mannenleed.’ In 2006 speelt Melle solo op het Crossing Border Festival en gaat met Smutfish naar Berlijn voor een optreden tijdens Popkomm. Hieruit volgt de samenwerking met het Duitse label Hazelwood, waarmee Smutfish begin 2007 in de studio van het label te Frankfurt de 3de CD heeft gemaakt. release november 2007. Volgens niet nader te traceren bronnen is Melle naast Smutfish bezig met een solo CD.

phinx zijn liefde voor muziek is heb binnengedrongen achter de piano. Ooit gestart in een koor, waarna een Klezmer Duo en een grote variëteit aan bars en restaurants over de hele wereld zorgden voor de ontwikkeling van zijn eigen stijl van spelen. Teruggekomen van een lange reis in het buitenland, combineerde phinx zijn pianospel met zang. “Ik ben zo gek op deze combinatie is omdat het een bron van pure energie is, ritme en harmonie liggen onder mijn vingers en mijn vocalen gebruik ik om er doorheen te surfen. Zijn muziek kan omschreven worden als een mix van jazz, pop, ragtime en soul. In februari 2005, neemt phinx samen met het metropoolorkest zijn nummer “2 lepeltjes” op voor de Annie MG Schmidt wedstrijd. Verder op zijn pad wint hij nog een aantal respectabele prijzen als Mooie noten, Het Geheim van Utrecht, en de Grolsch Grote Prijs van Nederland, in de catagorie beste muzikant. Voorzichtig geschreven nummers, een energierijke podiumact en de gedetailleerde teksten die Phinx speelt kenmerken zjin liefde voor alles wat met muziek te maken heeft, van sequencing en beatprogramming tot het produceren van liedjes. phinx (Vincent Beijer) vindt dat muziek maken iets is dat je altijd met plezier moet doen.

The Curing Shidt, oftewel De Helende Schijdt, is een uit drie Delftse muzikanten bestaande band. Alle muzikanten zijn van het vrouwelijk geslacht, en tevens vriendinnen van elkaar. Op jonge leeftijd begonnen ze al met het schrijven van eigen nummers, en vandaag de dag, op hun 18e levensjaar, treden ze op in cafeetjes. The Curing Shidt heeft een voorliefde voor akoestische klanken, en is daarom een aanhanger van de akoestische revolutie. De bandleden maken gebruik van verschillende instrumenten. Yanna Pelser: altviool, akoestische bas, kazoo, zang; Ingrid Schut: piano, klarinet, melodica, kazoo, zang; Renee Vermeij: akoestische gitaar, zang, voettambourijn. De bandleden hebben elkaar leren kennen in de brugklas of eerder. Ze doen vaak mee aan muzikale projecten in en rond de school. Daar zal helaas snel een eind aan komen, want ze doen dit jaar eindexamen. Hun muziek is te beluisteren op http://www.blogger.com/www.myspace.com/curingshidt en live in Lokaal Vredebreuk!

From the V.I.P seats

Na een kort overleg hadden we besloten dat De jongens van DESPERADOS OF THE FREAKFIRE de spits zouden afbijten. Hun set-up was duidelijk, een bassist, een leadzanger met gitaar, en een backing vocalist met gitaar. Beide akoestisch wel te verstaan. De twee gitaren zorgden voor een leuk effect, alhoewel ze allebei een verschillende manier van spelen hanteren, maar wel vaak elkaars melodielijnen volgden zorgde het voor een unieke samensmelting. Met de hoge kwaliteit van de nummers was er voor het luisterend oor genoeg te beleven, terwijl de baslijnen voor een groove zorgden die de muziek zelfs dansbaar maakten.
We waren door verschillende kleine probleempjes wat uitgelopen, dus rond elven waren de 3 meiden van de CURING SHIDT pas aan de beurt. Na een korte soundcheck en een geïmproviseerde microfoonstandaard voor de ak oestische gitaar begonnen deze 3 jonge, talentvolle meiden met hun set. De set begon met kwalitatief hoog samenspel, wat ook snel de aandacht kreeg van het aanwezige publiek, binnen de kortste tijd stond iedereen voor het podium. De meiden speelden toch een volwassen set, zelfs toen het met het geluid mis ging. Ik had nog geprobeerd om de microfoon voor de gitaar iets harder te laten klinken, maar die ging gelijk zingen. Toen iemand anders dit later toch weer probeerde, liep het even helemaal fout. Toch heel professioneel dat de meiden gewoon door konden spelen. Na een daverend applaus verlieten ze drie kwartier later het podium en was de beurt aan de laatste act van de avond, RICHARD BEUKELAAR.

De achternaam van Richard zou niet misstaan als house-dj pseudoniem, maar toch denk ik dat hij met het genre wat hij nu speelt een hele goede keuze heeft gemaakt. Richard had iemand meegenomen die zorgde voor wat extra muzikale ond ersteuning om zijn nummers, die hij juist tijdens zijn solo optredens speelt, net even wat extra kracht bij te zetten. Een uniek samenspel, het gevoel "dat het zo zou moeten zijn", is dan het resultaat dat je krijgt. Overigens is Richard op zichzelf natuurlijk al een geweldig muzikant en is het ook niet verwonderlijk dat hij in The Late Night Evening Prostitutes, zijn band, samenspeelt met grote namen als Marcel Gootjes, Ron de Bruin en Wieke Garcia. Ik hoop dat we deze 3 acts stuk voor stuk binnenkort nog een keer mogen neerzetten op een evenement van het Den Haag Songwritersguild!
Groetjes en tot volgende week, Jaap.