This week in Lokaal - Tim Moyer, Lisa Graciano and Reaganesk

Its probably gonna rain at Parkpop, anyways, and all weekend so why not head down to Lokaal to catch some Amsterdam and America singersongwriter action! Heres your chance to also meet one of the people who started up the Amsterdam songwriters guild (hello!). Get some good beer and stay out of the rain... its bad for your hairdo anyway.


Reaganesk ( Maarten de Mink, geb. Limerick, IRL, 23-11-1977) is een vrij onconventioneel singer/ songwriter, woonachtig in Amsterdam. Zijn muziek valt te omschrijven als melancholiek, melodisch en 'down-beat', maar op een voorzichtige manier toch best vrolijk.
Als mede- oprichter van het Amsterdam Songwriters Guild heeft
Reaganesk veel podiumervaring opgedaan in den landen en tijdens
buitenlandse omzwervingen heeft hij menig vreemdeling met zijn liedjes aangesproken. Momenteel wordt met behulp van bevriende muzikanten gewerkt aan nieuw, stemmig materiaal, waarvan een aantal nummers staat op de demo.

Lisa Graciano
Lisa Graciano is in 1990 in nederland gekomen om te kijken of ze het hier beter kon doen in de muziek, sinds top 40 het summum was in de drie aziatische steden Jakarta, Manila en Singapore, waar ze opgroeide. Engels was toen al haar moedertaal. In alle drie de steden had ze overigens bands die haar eigen repertoire verkondigden in het underground circuit.

Tim Moyer
Het opgroeien in een familie waar beide ouders muzikant zijn heeft zijn voordeel voor het talent van Tim Moyer want hij hoorde van jongsaf aan allerlei muziek van Jazz tot Klassiek. Tim begon zelf met drummen toen hij 7 was en deed mee af en toe met de band van zijn vader. Het was toen hij 16 was dat hij voelde de kriebels om liedjes te gaan schrijven, pakte de Gibson acoustische gitaar van zijn oma en begon zijn singer-songwriter carrier in Zuid California. Tim heeft als opening act gespeeld voor bekende acts zoals Venice, Marc Cohn, Doobie Brothers, The Tubes en veel meer, overall in de Verenigde Staten. Hij is ook winnaar van OCMA's "Best Male Performer" en the IEMA's "Best Male Artist" in 2005 en 2006, zowel als "Best Pop Rock" in 2007.

Dave Dobbyn Interview - questions by Kat

Voor Nederlands ga hier !

The first I remember of your music was the song from the Footrot Flats movie, “Slice of Heaven, when I was 8 years old. However you have been churning out hits for decades. What is your personal favourite song, or does it tend to change all the time?

I’d have to say ‘Welcome Home’ as it came to me after I’d seen an anti-racism march in Christchurch NZ. It’s a common problem in western countries that new immigrants are not generally welcomed as full citizens. It was the need for the song that drove that one – I was merely the writer and it touched a democratic nerve around NZ. The great thing is it’s also an occasional song – we’re always welcoming somebody all the time, so I think it will age well as songs go.

Although your early work was under band names, Th’Dudes and DD Smash, was it a conscious decision in the mid-eighties to go under your own name instead?

Yes. I figured I could keep an eclectic eye on music and develop the craft sooner as a solo artist. There is no democracy in a band from what I could see and I naively thought the music would speak for itself and needed no branding.

The hits that you have written – was it quite obvious to you that they were gems as soon as you had written them, and did/do they stand out for you personally within your own perception of your repertoire?

Yes I knew in my bones that they were good songs – I was always keen for any kind of radio release at the time. It was a time when getting any local music on radio was really tough. Slice Of Heaven became a hit as a movie trailer before it hit radio here - so it had popular momentum outside of radio , so when a certain major radio network decided finally to play list the song it was number one on their own chart – such was the resistance from programmers here to play list a local record. Things are a little different now.

Do you have a fairly solid crew of backing musicians, or does it tend to change a lot?

Everyone who I had the pleasure of working with would genuinely say it’s been fun to work with me and I take great delight in touring with a crew of fun and caring peaceful people. It’s just worked out that way. Call it the grace of God.

Ross Burge is a drummer I have worked with for years and I have many friends who I get to play with every other tour.

Do you perform completely solo often?

Yes. I love it. You can work a room just fine with an acoustic – projecting is the thing for a solo performer – if you can capture an audience like that then you’re well on your way. Solo gigs keep you honest if you’re any kind of songwriter. It can be a quick death like that of a stand-up comedian when you are not connecting. But that’s the kind of sound barrier you have to break to really shine. Thankfully I choose them carefully.

Last summer I caught a performance of you in Hyde Park. You get over to the UK on a regular basis it seems. Do you get around the rest of Europe, performing or just on holiday?

It’s strange that my audience is spreading now after I had almost been relegated a NZ only act. Thankfully I have a lot of opportunities to tour so I’m really looking forward to exploring Europe especially with a few albums under my belt. I think that now, more than ever, is a good time for songwriters to get to really far flung places – there is always a demand for good songs As grace would have it I live in a far flung land and I think we have a unique perspective and voice as a nation of peacemakers. Whatever it is I think it’s worth exporting so I’m in for the long haul.

What is your perception of the music scene in Holland? Apart from electronic music, do you know of any Dutch bands or musicians? Have you ever spent any length of time here? Do the names Herman Brood, or The Golden Earring ring any bells?

Radar love. Hocus Pocus by Focus. I loved Doot Doot by Fleur.

My wife is of Dutch descent so I regularly kid around with her re the clogs and windmills. I would like to hear the Beach Boys’ Holland in Holland. And to visit the house of Corrie Ten Boom. Amsterdam coffee sounds delightful.

Will you be playing solo in the Melkweg, or is your band joining you?

I have a great three piece band. Ross Burge on drums, Marcus Lawson on bass and me on electric guitar and vocals. We rock.

Your latest album, Available Light, was released in 2005. Do you have plans for a follow-up yet?

Yes I’m working on a record for release early next year. I’m doing demos after this tour.

Can you name some obvious influences of your music?

The Band, Dylan, Beatles, Stones…….I’d have to say Neil Finn – because he’s a great songwriter and because he has a great new studio and I can’t wait to record there. Just as well we’re friends.

If you could collaborate with any musician, living or dead, who would it be?

Thelonious Monk. Bob Dylan.

Australians like to claim you for their own quite often. When did this start, and does it annoy you or amuse you?

I’m flattered on the one hand and on the other I’m a staunch patriot. Either way I’m comfortable with acceptance.

Do you play any instruments other than the guitar?

Yes I’m nuts about the piano – I’ve been able to get quite conversant of late on the old Joanna. A must for any musician. The greatest invention since the wheel.

Videos of June 17 2007 in Lokaal Vredebreuk

Stephan Poppell and the Wolkpack Band



Joeke Knijft



Donna

Dave Dobbyn in the Melkweg

On June 30 Katbite is supporting Dave Dobbyn in the Melkweg. Email us if you want to get a VIP ticket, with yummy NZ wine and food and stuff.....

this is Dave in action back in the 80's with his breakthrough single

From the V.I.P. Seats - Donna, Joeke Knijft, Electric Honey and Stephan Poppel & The Wolkpack Band

Vanavond was een extra lange avond in Lokaal, althans, langer niet echt, maar het was in ieder geval met meer artiesten dan normaal. We hadden 3 acts uit Gorinchem op het programma staan, Donna, Joeke Knijft en Electric Honey. Daarnaast hadden we op speciaal verzoek een bekende lokale band neergezet; Stephan Poppel and the Wolfpack Band.

Om rustig te beginnen besloten we om de Gorinchemse Donna het spits te laten afbijten. Met lieve, breekbare liedjes wist ze het publiek al snel naar haar toe te trekken. Vooral het strakke duidelijke gitaarspel gecombineerd met een fantastische stem maakte haar performance erg boeiend.

Na Donna was het de beurt aan Joeke. In de introductie had ik een foutje gemaakt, omdat ik met veel moeite een beetje informatie bijeen kon schrapen over deze 3 artiesten, had ik Joeke aangezien voor een Vrouw. Dat was hij zeker niet. Een zeer mannelijke rockabilly singer-songwriter waar het ritme vanaf spatte. Compleet anders dan de andere 2 acts uit Gorinchem, maar zeker niet vervelend. Als leuke afwisseling had hij ook nog een backing zangeres meegenomen die hem begeleidde bij enkele nummers.

De laatste act uit Gorinchem was Electric Honey. Donna speelt de wat vrolijkere deuntjes, alhoewel er toch wel een hele serieuze les in haar nummers lijkt te zitten. Doordat ze met twee gitaren speelde, was het een ritmisch geheel. Ze wist dan ook zonder problemen de mensen dichterbij te krijgen, en was zeker geen minne afsluiter van ons rondje Gorinchem.

Afsluiter van de avond was Stephan Poppell, met zijn zeskoppige Wolfpack band. Een funky, jazzy bluesband die volop genoot van iedere noot die ze speelden. Lekkere lange nummers met veel intro's progressies en fills. Lekker dansbaar was het dan ook zeker, en je zag ook bijna iedereen stiekem een beetje heen en weer deinen.

Zo gezellig was het dan ook niet veel vaker hiervoor geweest. Wel een heel vol programma, zeker omdat onze Kat ook tussen de acts door een paar nummers op de piano speelde om de ombouwellende wat te verzachten voor het aanwezige publiek.

Volgende week gaan we het gewoon dunnetjes overdoen, dit keer met Lisa Graciano, Tim Moyer en Maarten de Mink.

DHSG in Haags Pop Centrum: Singer-songwriters condensed Part I

De eerste presentatie van het Guild in HPC bood het publiek de nodige variatie. Drie zangers, drie zangeressen, een akoestische gitaar, twee electrische gitaren, een piano en een dobro. Plus zes geheel verschillende stijlen in het singer-songwriter genre. Veel publiek zou je denken, zeker na de aandacht in de media (AD-HC, Gerard vd IJssel, prachtige poster van TSOA). Dat viel in het begin wat tegen, gelukkig werd het later op de avond een stuk drukker.
Kat Leese presenteerde op een originele manier de avond. Zij speelde tussendoor een paar van haar eigen karakteristieke songs op de piano, kondigde alle artiesten aan en was daarmee zelf de zesde artieste van het Guild deze avond.
Ton Jenner was de eerste; zijn akoestische set mooie liedjes begint meer mensen te plezieren. “Speciaal voor de fans” speelde hij een nieuwe song; het up tempo These days viel in de smaak en zal voorlopig wel op de setlist blijven.
De Amsterdamse Merel Hutten bracht met haar mooie stem en pianospel prachtige jazzy songs waar we stil naar zaten te luisteren. Mooie teksten, zelfs eentje in het Nederlands (“deze keer voor volwassenen” gaf ze aan). Als de volgende keer de piano een betere plek krijgt (podium?) en vooral beter wordt voorzien van geluid, zullen ook de pianisten letterlijk en figuurlijk meer in de schijnwerpers staan.

Martijn Knol was de eerste die de electrische gitaar omhing. Hij is redelijk nieuw in het circuit en had zich “enige moed” ingedronken. Volgens zijn eigen blog op MySpace was zijn optreden “fucking awful beyond belief”. Ik vind dat Martijn een paar prima songs heeft en als hij wat gecontroleerder optreedt (ook eens akoestisch?) komen die zeker tot hun recht. En met zijn stem is niks mis. En het duet met Kat klonk echt goed.

Julie Scott zorgde voor de meeste fans en voor een zeer goede performance. Je kan aan haar ervaren gitaarspel horen dat ze ook in een band speelt (Can_of_be), je hoort als het ware de band meedoen! Sterke stem, sterke songs, zelfs eentje die ze die middag in HPC had geschreven en speelde alsof hij al jaren oud was. Het luide applaus vanuit de zaal was terecht. Mooie gitaar ook trouwens…
R.C. Henry sloot de Guild-avond af. Rick laat de dobro heel erg lekker klinken en presenteert een set doorleefde en aansprekende songs. Hij schept met z’n stem en teksten een geheel eigen en sfeervol muzikaal wereldje. Ik waande me meer in een Amerikaanse dan in een Haagse kroeg…
Tja, en de aandacht van de Guildleden was weer minimaal. Tino en Paul (Tzja Giantor) waren er en verder volgens mij niemand. Als ik iemand over het hoofd heb gezien, mail me dan maar! Lees de mail van Kat en Jaap nog eens. Op 15 september de singer-songwriters condensed part II en verder elke zondagavond in Lokaal Vredebreuk. Make it live, make it alive, show up and take your chances!

Ton Jenner
www.tonjenner.nl
17 juni 2007

Paris Hilton - Stars are Blind, covered by Martijn and Katbite

Midvliet FM - 1PM today

Listen live on the internet to Stephan from the Stephan Poppel Band live on Radio Midvliet at 1pm this afternoon (yes, today, Sunday). Hows that, you dont even have to get out of bed... hang on if your reading this then you probably... never mind... heres the link anyway so tune in and check it out...

Funny thing is this is the 3rd time the DHSG has featured an artist on Kakophonie (this will be happening every 2nd weekend from now until further notice) we still havent had one single native Dutch guest. Haha maybe next time... This week is no exception.. Arme Peter, has to do all the interviews in English. Oh well its good practise for him ;-)

Tonight his band will be playing in Lokaal also, aside with a plethora of Gorichem-based minstrels (say that with a mouth full of cheese); Joeke Knijft, Electric Honey, and Donna at 9pm tonight, as per usual, in the Papestraat in Den Haag

Livestream

Midvliet Website

Website Stephan Poppell and the Wolfpack Band

SingerSongwriters Condensed

This weekend - SingerSongwriters Condensed in the HPC! Entree is free and we will kick off at 8pm and serve up a smorgasboard of singersongwriters. Come and check it out

Ton Jenner
Merel Hutten
Martijn Knol
Julie Scott
R.C Henry

Presentor(ess): Kat Leese

Videos of last week in Lokaal

From the V.I.P. Seats - Christopher Bernhard, Alex Franken and The Bowmans

Written by Daniel from The Sound of Amnesia



Mijn vrouw en ik hebben gehele dijken moeten verzetten om bij deze avond aanwezig te kunnen zijn, maar het is “zoals te zien” uiteindelijk toch gelukt.

Het beloofde een speciale avond te worden. 2 Amerikaanse acts en één zéér Haagse act.
De avond begon met een ultiem pakkende set van de ”Zwitserse” Amerikaan CHRISTOPHER BERNARD die met zijn goed uitgedachte songs je mee op reis nam naar donkere plekken en je meenam naar New Yo rk. Deze man heeft veel moois te vertellen en met z’n gitaar en zang (+ harmonica) kreeg hij Lokaal Vredebreuk muisstil. Het was zo stil dat je je eigen ademhaling als storend kon ervaren. Ik vond het jammer dat de 45 minuten zo voorbij gingen, want waar Christopher ons heen bracht wilde ik al te graag nog wel wat langer blijven.

ALEX FRANKEN was de tweede act. We hadden veel over hem gehoord, maar nog nooit iets van hem gehoord…. Wat uiteindelijk een echte schande is! Deze man liet ieder gezicht zijn hele set lang glimlachen. Ook al kwamen er ook wat zware en diepe teksten voorbij, de glimlach bleef staan. De show die hij neerzette is er één van formaat. Goede teksten, mooie teksten, leuke teksten en dan zeker zijn gitaarwerk niet te vergeten (tevens speelde Alex voor het eerst op z’n n ieuwe aanwinst, een schitterende Ibanez). Alles klopte en stond als een huis. Wanneer een artiest poëtisch & Nederlandstalig zingt word je eigenlijk direct op het plateau gezet naast namen als Paul van Vliet, Herman van Veen… In dit geval is er hier geen sprake van. Alex combineert zang, tekst en gitaar perfect zodat het iets zeer speciaals word waar zelfs de heren van Vliet en van Veen, maar ook de bands BlØf bijvoorbeeld nog van kunnen leren…

De laatste act was voor de Amerikaanse zusters CLAIR & SARAH van de formatie THE BOWMANS. Wat deze twee dames neerzetten was werkelijk zo helder/zuiver als kristal en zo mooi als koraal. Sarah op gitaar en zang, Claire op zang en op hoe ze het zelf noemen “toys that make noise” (zoals bijv. een xylofoon kastje). Bij het sluiten van de ogen om je zo mee te laten varen door de onderwater achtige sferen bleef toch elke keer weer mij dezelfde gedachte bij. Wanneer je ogen sluit, de stemmen van de dames vervormde naar ma nnelijke stemmen zat je op dat moment als VIP bij een Simon & Garfunkel concert…! Er zitten zulke fantastische zang harmonieën in waardoor je gaat denken: “die hebben goeie lessen gehad”. Ze zullen dan ook wel les gehad hebben, maar ik heb me laten vertellen dat deze dames al met elkaar zongen op hun derde!!!
Al om al was het een zeer geslaagde avond in Lokaal Vredebreuk, de sfeer zat er goed in zowel bij de artiesten als bij het publiek. Laten we hopen dat het de volgende week net zo gezellig is.
Daniël (The Sound Of Amnesia)
PS. Volgende week hebben we de uit de VS geëmigreerde Stephan Poppel Band, met daarnaast 3 Gorinchemse dames; Donna, Joeke Knijft en Electric Honey (toevoeging door Jaap)

wait a bit..

ok theres a site update coming soon, the review of last week, with photos and videos to boot, plus a rundown on this weekend's activities - Lokaal Vredebreuk of course, and the first edition of our new festival, Singer Songerwriters Condensed, on Saturday night in the HPC. But Jaap and I had to spend last night congratulating Ellie and Drees on 25 year of Lokaal Vredebruek existing, so neither of us had time.. its all on the way though, watch this space..

kat

CD Presentatie Marsha

Het is eindelijk zover. Zaterdag 23 juni 2007 presenteert Marsha samen met haar band en enkele gastmuzikanten het nieuwe album "A Lover's Thing". Dit zal plaatsvinden in strandpaviljoen de Panta Rhei in Vlissingen. Aanvang is om 20.00 uur en de entree is gratis.

Jij bent van harte uitgenodigd!

Dit is de eerste gelegenheid waar je de cd kunt verkrijgen. Mocht je er niet bij kunnen zijn en toch de cd willen hebben kun je die bestellen via de nieuwe website van Marsha

Marsha & Band

Kaderock - Review by Jaap

Een zonnige dag, een stuk of 7 plekken waar je met rode muntjes drank kon krijgen, 3 podia, pak-em-beet 100 muzikanten en honderd keer zoveel bezoekers. Dat moet wel een ideale formule zijn voor een geslaagd feestje. En dat was het zeker. Ik zal je uitleggen waarom. Normaal gesproken beperken recensies zich tot het optreden van de artiesten, dus ik zal het in dit geval een soort van logboek noem ideale-aangewezen-als-stagemanager heb meegnten en honderd keer en. Ik wil je bepaalde zaken die ik op mijn eerste proefdag azoveel bezoekers. Dat moet wel eenemaakt bepaald niet onthouden.

Omdat we zeker wilden zijn dat we niets vergeten hadden, en in het geval het zich toch voor zou doen dat we wat zouden missen, zijn we rond de klok van 1 vertrokken van Kat haar huis. Omdat Kat nog geen 10 minuten fietsen van Kaderock vandaan woont, hadden we de bus al met drie kwartier op het festivalterrein staan. We hadden waarschijnlijk alle gear beter onder de arm kunnen nemen en 5 keer heen en weer gelopen, maarja. Eenmaal aangekomen bleek er geen aparte backstage te zijn voor ons podium, de haagwonen tent. Daarom maar de bus direct achter het podium neergezet en omgetoverd tot tijdelijke opslag. Gelukkig kregen we al wel snel een grote oefenruimte toegewezen waar we alle andere ellende kwijt konden. Ondertussen hadden we mooi even de tijd om ons volgende festival te promoten, wat op 16 juni in het HPC plaats vind. Daarom maar even een zwik flyers uitgedeeld. Ware het niet dat we toch wat vergeten waren, ik de bus net op zo'n mooie plek had staan, ook nog eens vol met spullen. Daarom heb ik de tram maar gepakt. Toen ik eindelijk met de makeup spiegel en nog wat andere prullen terug was, was het al bijna half vijf, dus moest Eon, de band van singer-songwriter phinx al het podium op.

Slechts één probleempje hadden ze over het hoofd gezien. Omdat de presentratrice van de tent haar enkel gebroken heeft was ze er niet, bovendien was er door ziekte geen stagemanager beschikbaar voor het podium in de tent. Na een heleboel stress en nog meer haren verloren te hebben, stond er om vijf uur toch nog een backline. De jongens van Eon konden eindelijk gaan doen waar ze zo ontzettend goed in zijn: Spelen! Al snel liep het publiek van de rest van het terrein richting de tent en na twee nummers stond er al een paar honderd man publiek te kijken naar hun optreden. Eon speelde een lekkere set, die goed lag bij het publiek. mensen klapten mee op de maat, dus de interactie was er. Naar eigen zeggen vonden ze het ook een stuk lekkerder gaan dan het optreden wat ze vorige week in de Melkweg in Amsterdam neergezet hadden. Toch kan niet alles goed gaan bij een optreden, is het niet op het podium, dan speelt de duvel wel met je zodra je er af bent. Leine was nog niet begonnen met spelen, of phinx stond alweer met z'n handen in zijn haar (welk haar?), omdat zijn auto niet wilde starten. Bovendien hadden ze later vandaag nog een optreden, in Nederland Drie in Wateringen.



Zoals gezegd, begon, na een korte ombouwtijd, Leine met haar set. Breekbare liedjes gespeeld door een ongelofelijk lief meisje op het podium. Ze kreeg zonder al te veel moeite te doen, de mensen lekker dicht bij het podium om naar haar te luisteren. Ware het niet, dat er ondertussen op het hoofdpodium een rockabilly band stond te knallen. Dat krijg je dus als je planning een half uur achterloopt... Gezellig was het zeker. Leine betrok het publiek ook goed bij haar set en wist met haar fantastische muzikale kwaliteiten het publiek vast te houden. Geen slechte prestatie voor iemand die diezelfde avond nog het voorprogramma van Charlie Dee in Leiden moest verzorgen.








Na haar set was het de beurt aan Stanislaw Tremor. Stanislaw is een dichter met muziek, of muziek met gedichten, hoe je het wil zien. Na een paar kleine probleempjes, zoals een gitaar die geen geluid gaf en een laptop die het verkeerde nummer startte, puur voor de percussie neergezet, iets wat ook zeker niet minder interessant is als een percussionist. Stanislaw had een aantal zeer sterke gedichten uitgekozen, waar veel mensen delen van zichzelf in herkenden, dat bleek ook wel uit de brede variatie van complimentjes die ze na afloop kregen van het publiek. Het lekkere voordeel van een eigen programma samenstellen is dat je jezelf ook kan laten verrassen. Je denkt dat je iemand kent en weet wat hij ongeveer doet, en dan is het toch compleet anders dan wat je verwacht had. Heel erg gaaf om mee te maken. Ik weet zeker dat iedereen die daar zat hetzelfde gevoel had na afloop van hun optreden.







Na stanislaw was het ondertussen over half zeven. Hoogste tijd voor een optreden van Tino. Tino is een singer-songwriter, maar ook beeldend kunstenaar tegelijk. Zo weet hij altijd wat multidisciplinairs aan zijn optreden toe te voegen. Dankzij zijn gastmuzikant had Tino het overigens bijna voor elkaar dat zijn optreden niet doorging. Een brutale woordenwisseling aan de hand van een vriendelijk verzoek van de stagemanager is niet verstandig, zeker niet wanneer deze pal naast de geluidsman stond. Het lag absoluut niet aan Tino, want die speelde vervolgens de set van zijn leven. Hij liet ons aardig wat nummers horen van zijn nieuwe cd, die hij net een paar weken terug bij Matty, van Langweiligkeit (records) uitgebracht had. Tino had voornamelijk de aandacht gekregen van veel leden van het songwritersguild die bij onze vijf optredens aanwezig waren.





Iemand moet de laatste zijn, en na een hoop gissen en overleggen met de organisatie hebben we toch besloten om, ook al liepen we bijna een uur achter, toch ons programma helemaal af te maken. Ook was dat omdat de navolgende act nog steeds niet aanwezig was toen Katbite, met onze eigen Kat, al begonnen was. Voordat ze uiteindelijk kon beginnen hadden we ook een paar kleine issues. Door de stress kregen we de achterklep van de bus niet meer los, waarschijnlijk had iemand geprobeerd er spullen uit te jatten en is het slot daardoor geforceerd, maar na alle moeite om de piano door het gat boven de achterbank naar voren te halen, kwamen we er achter dat Kat haar adapter van de piano vergeten was. Gelukkig was Tom Spaapen, die voor de verandering eens niet voor Katbite, maar voor Vanself speelde, net met piano en al gearriveerd en konden we de piano voor een gitaarversterker ruilen, die was een van zijn bandleden vergeten was. Kat speelde eerst een paar nummers op de piano, terwijl alleen Jeroen haar begeleidde op zijn cajon. Lekker was het wel dat na tien minuten spelen de andere act, die op het hoofdpodium stond, klaar was, waardoor het meerendeel van de mensen toch even kwam kijken naar wat Kat te bieden had. Ondertussen betrok Kat ook Dominic bij haar optreden en schakelde ze over van de piano naar de gitaar. Iets wat op zeker aandacht trok van mensen, het volume ging beduidend omhoog en het optreden aan de andere kant van het terrein was nu afgelopen, wat nog meer mensen langs liet lopen en stil liet staan. Kat werd hier ook duidelijk extra opgewonden van, wat er toe leidde dat ze voor de tweede keer in haar leven tijdens een optreden een snaar brak. Iets wat ze overigens ook nog eens heel professioneel oploste, door in een klap op een andere speelwijze over te springen. De meeste mensen hadden pas door dat haar snaar gebroken was, toen ze het met een luid godverdomme na afloop van het nummer kenbaar maakte. Dat is nou typisch Kat op haar best!

Met het einde van het optreden van Katbite, kwam voor ons ook een einde aan onze bijdrage aan Kaderock 2007, een, in onze ogen zeer geslaagde editie, iets wat we zeker nog een keer over gaan doen. Wie weet claimen we dan wel een heel podium gedurende de hele dag, wie zal het zeggen? Toch heb ik nog een heleboel mensen niet gezien die ik er op zeker wel verwacht had, kunnen jullie via www.katbitemusic.com/forum nog even laten weten wat jullie excuus is?

Groetjes,

Jaap

Video's - sunday 3 june

Mak Wolven



Tzja Giantor



Arno Loriaux

From the V.I.P Seats - Mak Wolven, Tzja Giantor & Arno Loriaux

Het was het weekeinde wel weer. Voor het Den Haag Songwritersguild in ieder geval. Nadat we zaterdag Kaderock tot een geslaagd feest hebben gebracht, was het zondag, in het begin van de middag Leidschendam wat we onveilig maakten. We hadden Mak Wolven, die deze avond ook in Lokaal Vredebreuk optrad, meegenomen naar de studio van Midvliet FM voor een promotieoneel radio interview en optreden. Alles verliep goed, het geluid was goed, en het interview, alhoewel het volledig in het Engels ging, was ook zonder teveel hikken en stoten tot een goed einde gebracht. Okee, genoeg over het voorgaande, waar het in dit verslag natuurlijk over gaat, is het optreden van 3 singer-songwriters dat we elke zondag in Lokaal houden.

Vandaag was het, zoals Kat het aankondigde, een Haagse Jongentjesavond. 3 Haagse mannen bepaalden vanavond het decor. Om te beginnen met Mak Wolven. Mak is een rasechte Americana singer-songwriter. Hier en daar heeft zijn muziek in de verte wel iets weg van verschillende amerikaanse stijlen. Over het algemeen weet Mak zijn scherpe teksten goed in te pakken in duidelijke, mooi samenvallende poppy gitaarrifs. Mak geeft zelf aan niet al te vaak op te treden en optreden eigenlijk net zo mooi vind als het opnemen van muziek in zijn studio. Het was dan ook duidelijk aan Mak te zien dat hij net zoveel plezier had in het spelen als dat het publiek dat had van hem.

Tweede act van de avond speelde, een beetje tot mijn verbazing, opeens niet alleen. De vorige keer dat Tzja Giantor er was, stond me bij dat hij met minder was. Paul, Tzja Giantor in persoon, nam heel duidelijk de leiding en verantwoordelijkheid over de band op zich. Dit was een zeer goede eigenschap. Een band die de toch al sterke liedjes ook nog eens retestrak speelt. En dat voor een band die hij letterlijk bijeen geraapt had. Zijn drummer cq backing gitarist vertelde mij na het optreden dat hij al een jaar of zes niet op het podium had gestaan vorm een volwaardig optreden. Op een paar jamsessies na heeft hij alleen maar gehobbied. Dat was tijdens het optreden allerminst te merken. Daarnaast had hij een muzikant meegenomen die voor de nodige begeleiding op de piano zorde om het geheel compleet te maken. Een heel volwassen optreden, wat eigenlijk iedereen die aanwezig was kon boeien gedurende de hele set.



Afsluiter van de avond was Arno Loriaux. Arno zou al een hele tijd voor ons komen spelen, maar het kwam er steeds maar niet van. Gelukkig hebben we het eindelijk voor elkaar gekregen om een passende avond voor hem te vinden. Arno had lekker veel publiek meegenomen, wat zorgde voor een gezellige sfeer waarin heel veel mensen duidelijk een groot deel van de nummers kenden. Heel origineel was zijn manier waarop hij zijn nummers aankondigde. Door met poëtisch spreken een deel van de lyrics van het volgende nummer uit te spreken gaf hij voordat hij begon met spelen, een duidelijk idee waar het volgende nummer over ging. Arno heeft een hele goede duidelijke uitspraak, waardoor zijn pakkende teksten goed uit de verf kwamen. Daarnaast is het ook nog eens gewoon een retegoede gitarist, wat het plaatje compleet maakte.

Al met al hadden we een goedbezochte avond waar het niveau weer eens bijna onmenselijk hoog lag. Volgende week gaan we gewoon weer dit niveau evenaren met Christopher Bernhard & The Bowmans, beide uit New York!, en onze eigen Alex Franken.